Chiny są najludniejszym krajem świata, z liczbą ludności wynoszącą na koniec 1999 roku 1,25909 miliarda, co stanowi 22% ogólnej populacji świata. Dane te nie obejmują wielu Chińczyków ze Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkongu, Prowincji Tajwanu i Specjalnego Regionu Administracyjnego Makao.

Gęstość zaludnienia w Chinach wynosi 130 osób na km2, jednakże rozmieszczenie tej ludności nie jest równomierne. Obszary wzdłuż gęsto zaludnionego wschodniego wybrzeża zamieszkuje ponad 400 osób na km2, rejony w centrum kraju ponad 200 osób na km2, a na słabo zaludnionych wyżynach na zachodzie mieszka mniej niż 10 osób na km2.

Kiedy w 1949 roku zakładano Nowe Chiny, populacja Chin wynosiła 541,67 miliona. Ze względu na stabilność społeczeństwa, gwałtowny rozwój produkcji, poprawę warunków medycznych i zdrowotnych, niedostateczną świadomość wagi kontroli przyrostu populacji i braku doświadczenia, liczba ludności Chin gwałtownie rosła, osiągając w 1969 roku 806,71 miliona. W latach 70-tych XX wieku rząd chiński zorientował się, że nazbyt gwałtowny przyrost populacji był niekorzystny dla rozwoju gospodarczego i społecznego oraz że miał w przyszłości spowodować trudności w dziedzinie zatrudnienia, gospodarki mieszkaniowej, komunikacji i opieki medycznej. Zdał on sobie także sprawę, że jeśli Chiny nie będą mogły kontrolować nazbyt szybkiego przyrostu populacji i łagodzić ogromnej presji, jaką wywierał wzrost liczby ludności na ziemię, lasy i zasoby wodne, to pogorszenie stanu środowiska w najbliższych dekadach będzie katastroficzne, zagrażając w ten sposób warunkom niezbędnym dla przetrwania ludzkości oraz dla trwałego rozwoju społecznego i gospodarczego. Następnie rząd chiński rozpoczął wprowadzanie w życie polityki planowania rodziny, kontroli populacji i poprawy jakości życia ludności, zgodnie z podstawowymi warunkami panującymi w Chinach, będących dużym krajem o słabych podstawach gospodarczych, o dużej liczbie ludności i niewielkiej powierzchni uprawianych gruntów, celem wypromowania skoordynowanego rozwoju gospodarki, społeczeństwa, zasobów i środowiska. Od tamtego czasu poziom przyrostu naturalnego stopniowo spadał rok po roku. Liczba urodzeń w Chinach zmalała z 34,11 na tysiąc w 1969 roku do 15,23 na tysiąc w 1999 roku; natomiast przyrost naturalny zmalał z 26,08 na tysiąc do 8,77 na tysiąc, tym samym zmieniając typ reprodukcyjny populacji na charakteryzujący się niską liczbą urodzeń, niską liczbą zgonów i niskim przyrostem naturalnym.

W tradycyjnej kulturze chińskiej 12 jest liczbą ważną w rachubie czasu. Jest 12 pełni księżyca w ciągu roku. Odstępy czasowe między nimi są względnie stałe. Chińczycy zaobserwowali także, że dzień można podzielić na 12 równych części. Te obserwacje doprowadziły do wprowadzenia dwunastomiesięcznego kalendarza księżycowego i dwunastogodzinnego dnia.

Chińczycy zapoczątkowali grupowanie lat w dwunastoletnie cykle, przypisując każdemu z lat symbol zwierzęcy. Legenda twierdzi, że Budda zarządził spotkanie wszystkich zwierząt świata by zdecydować jak przywrócić pokój na świecie, ale tylko 12 zwierząt odpowiedziało na jego wezwanie i przybyło reprezentować dwunastoletni cykl. Każde stało na czele jednego roku, w takiej kolejności, w jakiej zjawiły się na zebraniu. Silny wół prowadził i musiał tylko przekroczyć rzekę by przybyć pierwszy, ale nie był zbyt mądry i przebiegły szczur urządził sobie przejażdżkę na jego grzbiecie, przybywając jako pierwszy.