Laos jest krajem pozbawionym dostępu do morza, który zajmuje powierzchnię 236 800 kilometrów kwadratowych. Położony jest w centrum Półwyspu Indochińskiego. Otaczają go Birma, Kambodża, Chiny, Tajlandia i Wietnam. Z uwagi na swoje położenie Laos często rozdzielał potężniejsze sąsiadujące z nim kraje, jak również był miejscem krzyżowania się szlaków handlowych i komunikacyjnych.  Migracja i międzynarodowe konflikty wpłynęły na obecny skład etniczny kraju oraz na rozmieszczenie grup ludności.

Większą część zachodniej granicy Laosu wytycza rzeka Mekong, która jest ważną arterią dla transportu. Wodospady Khone na południowym krańcu kraju uniemożliwiają dostęp do morza, ale frachtowce pływają wzdłuż całej rzeki Mekong na terenie Laosu przez większość roku. Łodzie o mniejszej mocy i pirogi stanowią ważny środek transportu na dopływach Mekongu.

Mekong nie był więc przeszkodą, ale czynnikiem ułatwiającym komunikację, a podobieństwa pomiędzy społeczeństwem Laosu i północno-wschodniej Tajlandii – ci sami ludzie, ten sam język – odzwierciedlają bliski kontakt utrzymywany przez wieki poprzez rzekę. Co więcej, wielu Laotańczyków żyjących w Dolinie Mekongu posiada krewnych i przyjaciół w Tajlandii. Przed XX wiekiem, królestwa i księstwa laotańskie zajmowały obszar po obu stronach Mekongu, jednak pod koniec XIX wieku władza Tajlandii rozciągnęła się, aż do lewego brzegu rzeki. Chociaż Mekong został oficjalnie uznany za granicę przez francuskie władze kolonialne, podróżowanie z jednego brzegu na drugi zostało znacznie ograniczone dopiero po powstaniu w roku 1975 Laotańskiej Republiki Ludowo Demokratycznej.

Wschodnia granica z Wietnamem rozciąga się na 2 130 kilometrach, głównie wzdłuż szczytów Gór Annamskich i służy jako fizyczna bariera pomiędzy pozostającym pod wpływem Chin Wietnamem, a Laosem i Tajlandią, które doświadczają więcej wpływów hinduskich. Te góry są rzadko zaludnione przez mniejszości plemienne, które tradycyjnie nie uznają granicy z Wietnamem, a jedynie naturalną granicę z Tajlandią, ciągnącą się 1 754 kilometrów wzdłuż Mekongu. Mniejszości etniczne zasiedlają więc obie strony granicy Laosu i Wietnamu. Z uwagi na ich względną izolację, kontakt pomiędzy tymi grupami, a nizinną częścią Laosu w większości ogranicza się do handlu.

Laos dzieli granicę południową z Kambodżą. Jest ona dość krótka, liczy zaledwie 541 kilometrów.  Starożytne ruiny Khmerów w Wat Pho i innych miejscach na południu kraju świadczą o długiej historii kontaktów Laotańczyków z Khmerami. Na północy kraju znajduje się licząca 423 kilometry górzysta granica z Chinami i 235-kilometrowa granica z Birmą, biegnąca wzdłuż rzeki Mekong.

Topografia Laosu jest w dużej mierze górzysta, ze wzniesieniami powyżej 500 metrów zwykle charakteryzującymi się stromiznami, wąskimi dolinami rzecznymi i niewielkim potencjałem rolniczym. Taki krajobraz w większości przeważa w północnej części kraju, za wyjątkiem Równiny Wientian i Równiny Dzbanów w Prowincji Xieng Khouang. W południowej części kraju w prowincjach Savannakhét i Champasak znajdują się duże, wyżej położone obszary dobrze nadające się do uprawy ryżu i hodowli trzody. Większą część prowincji Khammouan i wschodnie obszary wszystkich południowych prowincji cechuje górzyste ukształtowanie terenu. Aluwialne równiny i tarasy Mekongu oraz jego dopływów stanowią łącznie tylko około 20 procent obszaru kraju.

Jedynie 4% całego obszaru klasyfikuje się jako ziemię uprawną. Obszar zalesiony zmniejsza się znacznie od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku wskutek wycinki na skalę przemysłową oraz rolnictwa.